மருத்துவத்துறையின் பல புதிய கண்டுபிடிப்புகள் வாழ்நாளை அதிகரித்திருக்கின்றன. முன்பு போல ஓய்வு பெற்று வீட்டில் இருக்கும் வழக்கம் எல்லாம் இப்போது மலையேறிப் போய்விட்டது. பொருளாதாரமும் இடம் கொடுக்காது. அமெரிக்காவில் பல இடங்களில் அதிகாரப் பூர்வ ஓய்வு பெறும் வயதே 67 ஆகிவிட்டது. பல நாடுகளில் தலைவர்களே 75 வயதுக்கும் மேலானவர்களாக இருக்கின்றனர்.
65 முதல் 80 வயது வரையிலான முதியோர் வாழ்வின் ஒரு தனித்துவமான கட்டத்தில் உள்ளனர். அவர்கள் முழு முதுமையை எட்டவில்லை, ஆனால் இளமையும் முடிந்துவிட்டது. இது ஒரு இடைநிலைக் காலம். இக்காலத்தில் இன்னும் சுறுசுறுப்பாகவும் திறமையானவர்களாகவும் இருக்கின்றனர். பிள்ளைகள் தங்கள் வாழ்க்கைக்குச் சென்றுவிட்டனர். குறிப்பாக இந்தியாவில், பல பெற்றோர்கள் தங்கள் பிள்ளைகள் அமெரிக்கா, கனடா, இங்கிலாந்து, ஆஸ்திரேலியா போன்ற நாடுகளில் வேலை நிமித்தம் குடியேறிவிட்டதால், கடுமையான தனிமையை எதிர்கொள்கின்றனர்.
இந்தியாவில் 65 முதல் 80 வயதுக்கு இடையில் இருப்போர் மிகவும் தனித்துவமான சூழலில் இருக்கின்றனர். தங்கள் பிள்ளைகளை நன்கு படிப்பித்து, சிறந்த வேலை வாய்ப்புகளுக்காக வெளிநாட்டிற்கு அனுப்பி வைத்த பெருமிதம் ஒரு பக்கம் இருந்தாலும், அவர்கள் தினசரி வாழ்வில் படும் சிரமங்கள் வேறுவகையைச் சார்ந்தவை. மும்பை, சென்னை, பெங்களூரு, ஹைதராபாத், புனே போன்ற நகரங்களிலும், கிராமங்களிலும் கூட, இத்தகைய முதியோர் ஏராளமாக இருக்கின்றனர்.
காலையில் எழுந்து சமைக்கும்போது யாருடனும் பேச முடியாமல், தொலைக்காட்சியை மட்டுமே துணையாக வைத்துக்கொண்டு நேரம் போக்குவோர் எத்தனை பேர் இருக்கின்றனர்? மாலையில் வீட்டு வாசலில் அமர்ந்து பக்கத்து வீட்டுக்காரர் யாராவது வருவார்களா என்று எதிர்பார்ப்போர் எத்தனை பேர்? சனி, ஞாயிறு மட்டுமல்ல, எல்லா நாட்களுமே சனி, ஞாயிறு போல் இருக்கும் வாழ்க்கை என்பது இவர்களுடையது.
வீடியோ கால் மூலம் வாரம் ஒருமுறை பேசினாலும், அந்தப் பத்து நிமிட உரையாடலில் “எல்லாம் நலமா?” “சாப்பிட்டீர்களா?” என்ற வழக்கமான கேள்விகளுக்கு அப்பால் போக முடிவதில்லை. பேரக்குழந்தைகள் வளர்வதைத் திரையில் பார்க்க வேண்டியிருக்கிறது. அவர்களைக் கட்டிக்கொள்ள முடிவதில்லை, அவர்களுக்குக் கதை சொல்ல முடிவதில்லை, அவர்களுக்காகப் பாட்டுப் பாட முடிவதில்லை. “பாட்டி” “தாத்தா” என்ற வார்த்தைகள் வருடத்தில் மொத்தம் ஓரிரு முறை மட்டுமே நேரிலும் தொலைபேசியிலும் கேட்கக் கிடைக்கின்றன.
இரண்டு வருடத்திற்கொரு முறை அல்லது மூன்று வருடத்திற்கொரு முறை பிள்ளைகள் இந்தியா வருகின்றனர். அப்போது ஒன்று அல்லது இரண்டு மாதங்கள் வீட்டில் தங்குகின்றனர். ஆனால் அந்த நாட்களில் கூட, மனம் ஒப்பி இருப்பதில்லை. பிள்ளைகள் வெளிநாட்டில் நடக்கும் வாழ்க்கையில் இருக்கின்றனர், அவர்கள், ‘அங்கே வளர்ந்த பேரக்குழந்தைகள் இந்திய வெயிலைத் தாங்க முடியாமல் வீட்டுக்குள் இருக்கின்றனர், தெருவில் விளையாடச் சரியான இடமில்லை’ என்று குறை சொல்லுகின்றனர். இந்தக் கலாசாரம் அவர்களுக்குப் பொருந்துவதில்லை.
பெற்றோருக்கோ அவர்களின் உலகம் இங்கே இருக்கிறது. அவர்கள் வளர்ந்த இந்த வீடு, பக்கத்து வீட்டுக்காரர்கள், அருகில் இருக்கும் கோவில், தினசரி காலையில் வாங்கும் பால், பழக்கமான காய்கறிக்காரர், அதே தேநீர்க்கடை – இதுதான் அவர்களின் வாழ்க்கை. இதை விட்டுவிட்டு வெளிநாடு போக முடியாது, அந்த வயதில் போக விருப்பமும் இல்லை. மேலும் அங்கே போனாலும் என்ன செய்வது? நாள் முழுவதும் வீட்டுக்குள்ளேயே இருக்க வேண்டும், வெளியே நடக்கக்கூடப் போக முடியாது, யாருடனும் பேச முடியாது, மொழி தெரியாது. இங்காவது பக்கத்து வீட்டுக்காரருடன் தமிழில் அல்லது இந்தியில் பேசலாம், அங்கே அதுவும் இல்லை. முதல்முறை பயணம் செய்யும் போது இருக்கும் உற்சாகம், அடுத்தடுத்து வரும் பயணங்களில் இருப்பதில்லை.
தனிமை என்பது ஓர் உணர்ச்சிப்பூர்வமான வலி. நாம் மற்றவர்களிடமிருந்து பிரிக்கப்பட்டிருப்பது போன்ற உணர்வு. நாம் உடல் ரீதியாகத் தனியாக இல்லாவிட்டாலும் கூட இந்த உணர்வு வரலாம். ஒரு கூட்டமான திருமண விழாவிலோ அல்லது குடும்ப விசேஷத்திலோ கூட நாம் தனிமையை உணரலாம். எல்லோரும் தன் வாழ்க்கையில் பிஸியாக இருக்கும்போது, நமக்கு மட்டும் வேறு யாருமே இல்லை என்ற உணர்வு வருகிறது எனில், அதுதான் தனிமை.
சமூகத் தனிமைப்படுத்துதல் என்பது வேறு. இது நமக்குப் பழகுவதற்கு அதிகச் சமூக தொடர்புகளோ அல்லது நபர்களோ இல்லாத நிலை. வீட்டில் தனியாக இருப்பது, யாரும் வருவதில்லை, எங்கும் போவதில்லை என்ற நிலை இது. இரண்டும் வேறுபட்டவை என்றாலும், ஒன்றோடொன்று தொடர்புடையவை. பொதுவாகச் சமூகத் தனிமைப்படுத்துதல் இருந்தால், தனிமை உணர்வும் வரும்.
அமெரிக்கத் தேசிய முதியோர் நிறுவனம், நாடு தழுவிய கருத்துக்கணிப்பொன்றை முதியோரிடம் நடத்தி, அதன் ஆய்வறிக்கையை வெளியிட்டது. 65 வயதுக்கு மேற்பட்ட முதியோரில் நான்கில் ஒருவர் சமூகத் தனிமைப்படுத்துதலால் பாதிக்கப்படுகின்றனர். உலகளவில், ஆறு பேரில் ஒருவர் தனிமையை அனுபவிக்கிறார். இந்தியாவில் இந்த எண்ணிக்கை இன்னும் அதிகமாக இருக்கலாம், ஏனென்றால் கூட்டுக் குடும்ப முறை உடைந்து, தனிக்குடும்பங்கள் அதிகமாகி இருக்கின்றன. இதன் காரணம், இந்தியாவில் பிள்ளைகள் வேலை நிமித்தம் வெளிநாடு செல்லும் போக்கு கடந்த இருபது ஆண்டுகளில் பன்மடங்கு அதிகரித்துள்ளது.
இந்த எண்ணிக்கைகள் வெறும் புள்ளிவிவரங்கள் அல்ல. இவை மனிதர்களின் கனவுகளைக் குறிக்கின்றன, அக்கனவுகளால் அவர்களின் மாறிவிட்ட வாழ்க்கைகளைக் குறிக்கின்றன. தனிமை என்பது வெறும் மனநலம் சார்ந்த பிரச்சினை மட்டும் அன்று. இது கடுமையான உடல்நல பாதிப்புகளை ஏற்படுத்துகிறது என்பதைப் பிரபல அறிவியல் சஞ்சிகைகளில் வெளியான ஆராய்ச்சிகள் தெளிவாகக் காட்டுகின்றன. தனிமை இதய நோய்களின் அபாயத்தை 29 சதவீதம் அதிகரிக்கிறது. பக்கவாதத்தின் அபாயத்தை 32 சதவீதம் அதிகரிக்கிறது. இது புகைபிடித்தல், உடல் பருமன், மற்றும் உடல் செயலற்ற தன்மை ஆகியவற்றின் அபாயங்களுடன் ஒப்பிடக்கூடிய அளவுக்குக் கடுமையானது.
தனிமை மனநலப் பாதிப்புகளையும் ஏற்படுத்துகிறது. மனச்சோர்வு, பதற்றம், மற்றும் தற்கொலை எண்ணங்களுடன் இது நேரடியாகத் தொடர்புடையது. குறிப்பாக முதியோரிடம் சாதாரணமாகக் காணப்படும் மனச்சோர்வு, தனிமையின் விளைவால் ஏற்படுவதே. ஆனால் பலர் இதை “வயதானதன் இயல்பான பகுதி” என்று தவறாக நினைக்கின்றனர். உண்மையில் இது குணப்படுத்தக் கூடிய ஒன்று.
தனிமை, மூளையின் நலத்தையும் பாதிக்கிறது. தனிமை மற்றும் சமூகத் தனிமைப்படுத்துதல் மூளைச் செயல்பாட்டைப் பாதிக்கின்றன. அல்சைமர் நோய், டிமென்ஷியா ஆகிய நோய்கள் வருவதைத் துரிதப்படுத்துகின்றன. சமூகத் தனிமைப்படுத்துதல் டிமென்ஷியா பாதிப்புக்குள்ளாவதை, 50 சதவீதம் துரிதப்படுத்துகிறது. நம் மூளைக்குச் சமூகத் தொடர்பு என்பது உடற்பயிற்சியைப் போன்றது. அது இல்லாவிட்டால், மூளையும் பலவீனமடைகிறது. பொதுவான ஆரோக்கியத் தாக்கத்தைப் பார்த்தால், தனிமையில் உள்ளோர் அடிக்கடி நோய்வாய்ப்படுகின்றனர். மருத்துவமனையில் அதிகக் காலம் தங்குகின்றனர். மீண்டும் மீண்டும் மருத்துவமனையில் அனுமதிக்கப்படுகின்றனர்.
தனிமையில் உள்ள முதியோருக்குத் தினசரிப் பணிகளைச் செய்வது கடினமாகிறது. வாகனம் ஓட்டுதல், மருந்துகளைச் சரியாக எடுத்துக்கொள்ளுதல், சத்தான உணவு சமைத்தல் போன்றவை கஷ்டமாகிறது. இது அவர்களின் ஆரோக்கியத்தை மேலும் மோசமாக்குகிறது. ஒரு தீய சுழற்சி உருவாகிறது – தனிமை உடல்நலத்தைக் கெடுக்கிறது, உடல்நலம் கெட்டதால் மேலும் தனிமையாகின்றனர்.
வாழ்க்கை மாற்றங்களே முதல் பெரிய காரணம். பல காலமாக வேலைக்குச் சென்ற ஒருவர் திடீரென்று ஓய்வு பெறும்போது, அலுவலக நண்பர்கள் மற்றும் தினசரி செய்யும் வழக்கமான செயல்பாடுகள் இல்லாமல் போகின்றன. ஒவ்வொரு நாளும் ஒரே மாதிரியாக ஆகிறது. காலை எழுந்து காபி குடித்துவிட்டு, பின்னர் என்ன செய்வது? தொலைக்காட்சி பார்ப்பதா? செய்தித்தாள் படிப்பதா? பின்னர் என்ன செய்வது? என்ற கேள்வி எழுகிறது.
குடும்பத்தில் ஏற்படும் மாற்றங்கள் இன்னும் கடினமானவை. பிள்ளைகள் தங்கள் வாழ்க்கையைத் தொடங்க வெளியேறுகின்றனர். இந்தியாவில், குறிப்பாக.. படித்த, திறமையான இளைஞர்கள் வெளிநாடுகளுக்கு வேலை வாய்ப்புகளுக்காகச் செல்கின்றனர். பேரக்குழந்தைகளும் தொலைவில் இருக்கின்றனர், அவர்கள் பெயர்கள் கூட சில சமயம் உச்சரிக்கக் கஷ்டமாக இருக்கிறது. வயதாகும்போது, நண்பர்களையும் குடும்ப உறுப்பினர்களையும் இழப்பது பொதுவானது.
குறிப்பாக வாழ்க்கைத் துணையை இழந்தவர்கள் கடுமையான தனிமையை அனுபவிக்கின்றனர். நாற்பது அல்லது ஐம்பது ஆண்டுகள் ஒன்றாக வாழ்ந்த ஒருவர் திடீரென்று தனியாகிவிடும்போது, அந்த வெற்றிடத்தை நிரப்ப முடிவதில்லை. தூங்கும் முன் பேசுவதற்கு யாரும் இல்லை. காலையில் எழும்போது “காபி வேண்டுமா?” என்று கேட்க யாரும் இல்லை.
உடல்நலப் பிரச்சனைகளும் சமூகத் தனிமைப்படுத்துதலுக்கு வழி வகுக்கின்றன. மூட்டு வலி, பார்வைக் குறைபாடு, அல்லது சமநிலைப் பிரச்சனைகள் வெளியே செல்வதைக் கடினமாக்குகின்றன. படிக்கட்டுகள் ஏறுவது சவாலாகிறது. நடைபாதைகள் பாதுகாப்பாக இல்லை. விழுந்துவிடுவோமோ என்ற பயம் வீட்டுக்குள்ளேயே இருக்க வைக்கிறது.
செவித்திறன் குறைபாடு என்பது பலர் அதிகம் பேசாத ஒரு பெரிய பிரச்சனை. உரையாடல்களைப் புரிந்துகொள்ள முடியாதபோது, மக்கள் வெட்கப்படுகிறார்கள். “என்ன?” “மீண்டும் சொல்லுங்கள்” என்று திரும்பத் திரும்பக் கேட்பது சங்கடமாக இருக்கிறது. படிப்படியாகச் சமூக நிகழ்வுகளிலிருந்து விலகிக் கொள்கின்றனர். திருமணங்களுக்கும் விழாக்களுக்கும் செல்வதைத் தவிர்க்கின்றனர்.
நீரிழிவு, இதய நோய், ஆர்த்ரிட்டிஸ், உயர் இரத்த அழுத்தம் போன்ற நாள்பட்ட நோய்கள் முதியோரைச் சமூகச் செயல்பாடுகளில் பங்கேற்பதைக் கடினமாக்குகின்றன. தினமும் பல மருந்துகள் சாப்பிட வேண்டும், குறிப்பிட்ட உணவுக் கட்டுப்பாடுகள் இருக்கின்றன, ஆற்றலும் குறைவாக இருக்கிறது. போக்குவரத்து பெரும் சவாலாக இருக்கிறது. இந்தியாவில், குறிப்பாக ..வயதானவர்களுக்குப் பொதுப் போக்குவரத்தில் பயணம் செய்வது கஷ்டம். பேருந்தில் ஏறுவதற்குப் படிக்கட்டுகள் உயரமாக இருக்கின்றன. ஆட்டோ ஓட்டுநர்கள் சில சமயம் பொறுமையாக இருப்பதில்லை. டாக்சி வாடகை அதிகம். வாகனம் ஓட்ட முடியாதபோதோ அல்லது பொதுப் போக்குவரத்து அணுகல் குறைவாக இருக்கும்போதோ, முதியோர் வீட்டில் சிக்கியிருப்பதாக உணர்கின்றனர்.
பொருளாதாரக் கட்டுப்பாடுகளும் உண்டு. சில முதியோர் நிலையான ஓய்வூதியம் அல்லது சேமிப்பு இல்லாமல் இருக்கலாம். இந்தியாவில் சிக்கனமாக இருந்து பிள்ளைகளுக்காகச் செலவு செய்து, முதியோராக ஆனபின் அந்தப் பிள்ளைகளும் இல்லாமல் துயரப்படுவோர் அநேகம். சிலருக்குச் சிக்கனமாக இருந்தே பழக்கப்பட்டு, பணம் சேர்ந்தாலும் செலவு செய்யக் கைவருவதும் இல்லை. மருத்துவச் செலவுகள் அதிகமாகும்போது, சமூகச் செயல்பாடுகளுக்குப் பணம் செலவழிக்க முடியாமல் இருக்கலாம். ஒரு திரைப்படத்திற்குச் செல்வது கூட செலவாகத் தோன்றும்.
தொழில்நுட்ப இடைவெளி இன்னொரு பெரிய பிரச்சனை. இளைய தலைமுறைக்கு ஸ்மார்ட்போன்கள், வாட்ஸ்அப், காணொளி அழைப்புகள், சமூக ஊடகங்கள் இயல்பானவை. ஆனால் பல முதியோருக்கு இவை மிகவும் சவாலானவை. விரல்கள் வழுக்குகின்றன, எழுத்துகள் மிகச் சிறியதாக இருக்கின்றன, ஆங்கிலம் கஷ்டமாக இருக்கிறது. பிள்ளைகளுக்குக் கற்றுக்கொடுக்கப் பொறுமை இருப்பதில்லை. “அப்பா, இது மிக simple, நீங்க மட்டும் try பண்ணுங்க” என்று சொல்லிவிட்டுச் சென்றுவிடுவர். முதியோருக்கோ தெரியாத விஷயங்களைக் கேட்பதற்கே தயக்கமாக இருக்கிறது.
வெளிநாடுகளிலிருந்து இந்தியாவுக்குத் திரும்பி வந்தவர்கள் ஒரு தனித்துவமான சவாலை எதிர்கொள்கின்றனர். பல வருடங்கள் மத்தியக் கிழக்கு நாடுகளில் அல்லது ஐரோப்பாவில் பணியாற்றி, ஓய்வுக்காக இந்தியாவுக்குத் திரும்பும்போது, அவர்களுக்கு இங்கு நண்பர் வட்டம் இருப்பதில்லை. அவர்கள் சென்றபோது இருந்த நண்பர்கள் வாழ்க்கையில் முன்னேறி விட்டனர். புதிதாக நட்பு வட்டத்தை உருவாக்குவது கடினம்.
மொழித் தடைகள் உள்ள முதியோரும் அதிகத் தனிமையை அனுபவிக்கின்றனர். உதாரணமாக, வட இந்தியாவிலிருந்து தென் இந்தியாவுக்குக் குடிபெயர்ந்தோர், அல்லது தென்னிந்தியாவிலிருந்து மேற்கு வங்காளம் அல்லது மஹாராஷ்டிரா சென்றோர், உள்ளூர் மொழி புரியாமல் அந்நியர்களாக உணர்கின்றனர். விதவைகள் மற்றும் விதவர்கள் குறிப்பாகப் பாதிக்கப்படுகின்றனர். இந்தியச் சமூகத்தில் இன்னும் விதவைகள் சில சமூக நிகழ்வுகளுக்கு அழைக்கப்படுவதில்லை. சில விழாக்களில் கலந்துகொள்வது “சகுனம் இல்லை” என்று கூட சிலர் நினைக்கின்றனர். இந்தச் சமூகத் தடைகள் அவர்களின் தனிமையை அதிகப்படுத்துகின்றன.
65 முதல் 80 வயது வரையிலான முதியோர் ஒரு தனித்துவமான சவாலை எதிர்கொள்கின்றனர். அவர்கள் ஆற்றல், நுண்ணறிவு, மற்றும் அனுபவம் நிறைந்தவர்களாக இருக்கின்றனர், ஆனால் தனிமையால் பாதிக்கப்படுகின்றர். இதன் சுகாதாரத் தாக்கங்கள் கடுமையானவை –
முதியோர் சமூகத்தின் சுமை அல்ல – அவர்கள் ஒரு மதிப்புமிக்க வளம், பல தலைமுறைகளின் அனுபவம், ஞானம், மற்றும் திறமைகள் கொண்டோர். இளைய தலைமுறையினருக்கு வழிகாட்டவும், சமூகத்திற்குப் பங்களிக்கவும், மற்றும் தங்கள் வாழ்க்கையில் அர்த்தத்தைக் கண்டறியவும் வாய்ப்புகளை வழங்கும்போது, அனைவருமே வெற்றி பெறுவர்.
தனிமை ஒரு தனிப்பட்ட தோல்வி அல்ல – இது ஒரு சமூகப் பிரச்சனை, மேலும் சமூகத் தீர்வுகள் தேவை. குடும்பங்கள், சமூகங்கள், மற்றும் கொள்கை வகுப்பாளர்கள் அனைவரும் முதியோர் இணைப்பு உணர்வுடன் இருக்க உதவுவதில் பங்கு வகிக்கின்றனர்.
உங்களுக்கு 65 மற்றும் 80 வயதுக்கு இடையில் இருந்தால், நினைவில் கொள்ளுங்கள்: உங்கள் வாழ்க்கையில் இன்னும் நிறைய அத்தியாயங்கள் உள்ளன. உங்கள் அனுபவம் விலைமதிப்பற்றது. உங்கள் அறிவும் அனுபவமும் இந்தச் சமூகத்துக்குத் தேவை. உங்கள் பங்களிப்பு முக்கியம். தொடர்புகளைத் தேடுங்கள், பங்களிப்புகளைச் செய்யுங்கள், மற்றும் வாழ்க்கையைத் தொடர்ந்து வாழுங்கள் – மிகச்சிறந்த வருடங்கள் இன்னும் உங்கள் முன்னே இருக்கலாம்.