சுயவிளையாட்டு 

சுயவிளையாட்டு  Self-referential / Playfulness என்பது பின்நவீனத்துவ இலக்கியத்தின் முக்கிய தன்மைகளில் ஒன்று. இலக்கியம் தன்னைப் பற்றிப் பேசத் தொடங்கும் நிலையே இதன் அடிப்படை. உரை தன்னுடைய உருவாக்க முறையை வெளிப்படுத்திக்கொள்ளும், தன்னைப் பற்றி சிரிக்கத் தொடங்கும், தன் பிம்பங்களை விளையாட்டாகப் புரட்டிக்காட்டும் தருணங்களில் சுயவிளையாட்டு நிகழ்கிறது. இது வெறும் நகைச்சுவை அல்ல அதிகாரத்தைச் சவாலுக்கு உட்படுத்தும் ஒரு அரசியல் செயல். குறிப்பாக தமிழ் இலக்கியப் புலத்தில் இது மிகப்பெரிய தாக்கத்தை ஏற்படுத்தக்கூடியது.

பாரம்பரிய இலக்கியத்தில் உரை தன்னை மறைத்துக் கொள்கிறது. எழுத்தாளர் உருவாக்கிய உலகமே உண்மையானது என்று வாசகர் நம்பவேண்டும். கதையின் குரல் வாசகனைக் கட்டுப்படுத்துகிறது. ஆனால் பின்நவீனத்துவம் இந்த ஒற்றைக் குரல் ஆட்சியை உடைக்கிறது. உரை தன்னையே களமிறக்கி “நான் ஒரு கதைதான், உன்னால் நம்பப்படுவதற்காகவே அமைக்கப்பட்ட கற்பனைதான்” என்று வாசகருக்கு அறிவிக்கிறது. இந்தத் தன்னிலை வெளிப்பாடுதான் சுயவிளையாட்டு.

சுயவிளையாட்டு தமிழ் இலக்கியத்தில் பல வழிகளில் வெளிப்பட முடியும். ஒரு நாவலில் கதாநாயகன் தன்னுடைய கதையை எழுத்தாளர் எழுதிக் கொண்டிருப்பதை அறிந்து கேள்வி கேட்கலாம். ஒரு கவிதை தன்னுடைய கவிதையாக்க முறையையே விளையாட்டாகப் பேசலாம். ஒரு நாடகத்தில் மேடை மேலே நடக்கும் காட்சிகள் பார்வையாளர்களைத் தூண்டி “நீங்கள் காண்பது வெறும் நாடகம் தான்” என்று நினைவூட்டலாம். இத்தகைய பாங்குகள் பாரம்பரிய கதைசொல்லல் ஒழுங்குகளை முறியடித்து, வாசகனைச் சுயமாகச் சிந்திக்க வைக்கும்.

இது இலக்கியப் புலத்தில் அதிகாரத்தைத் தாக்குகிறது. பாரம்பரிய இலக்கிய விமர்சனத்தில் இலக்கியம் “கலையின் உன்னத வெளிப்பாடு” என்று கருதப்பட்டது. சுயவிளையாட்டு அந்த உயர்ந்த மாயையை உடைத்துவிடுகிறது. இலக்கியம் கூட ஒரு விளையாட்டு தான், ஒரு உருவாக்கப்பட்ட கற்பனை தான் என்று வெளிப்படையாகச் சொல்கிறது. இதன் மூலம் இலக்கியத்தைப் பற்றிய புனிதப்போக்கு முறியடிக்கப்படுகிறது.

சுயவிளையாட்டின் அரசியல் பரிமாணம் மிக முக்கியம். அதிகாரம் என்பது எப்போதும் தன்னைச் சீரியஸாகக் காட்டிக் கொள்கிறது. அது ஒரே உண்மை, ஒரே கட்டளை, ஒரே மையம் என்று தன்னை நிலைநிறுத்திக் கொள்கிறது. ஆனால் பின்நவீன சுயவிளையாட்டு அந்த சீரியஸ்தனத்தை நையாண்டி செய்கிறது. அது அதிகாரத்தின் முகத்தைக் கண்ணாடியில் காட்டுகிறது. உதாரணமாக ஒரு நாவல் அரசின் அதிகாரப் பாணி மொழியை நகைச்சுவையாகப் பயன்படுத்தலாம். சட்ட ஆவணங்களைப் போல அத்தியாயங்களை எழுதிவிட்டு அதையே சிரிப்பாக்கலாம். இதனால் அதிகாரம் புனிதமாய் தோன்றும் முகத்தை இழக்கிறது.

தமிழ் இலக்கிய வரலாற்றில் நையாண்டி, கேலிச் சித்திரம், விளையாட்டுத்தன்மை புதிதானவை அல்ல. சங்க இலக்கியத்தில் கூட சில பாடல்கள் அசைவான நகைச்சுவை கொண்டிருந்தன. சுப்பிரமணிய பாரதியின் கவிதைகளில் சிரிப்பின் வழியே சமூக அரசியல் விமர்சனம் நிகழ்ந்தது. ஆனால் பின்நவீன சுயவிளையாட்டு அதைவிட வேறுபட்டது. இது இலக்கியத்தின் அடித்தளத்தையே வெளிப்படுத்தி “நான் ஒரு இலக்கியம்தான்” என்று அறிவிக்கிறது. இது அரசியலின் சீரியஸ்தன்மையை சிதைக்க மட்டுமல்ல, இலக்கியத்தின் சீரியஸ்தன்மையையும் கேள்விக்குறியாக்குகிறது.

சுயவிளையாட்டின் முக்கிய விளைவுகளில் ஒன்று வாசகரின் அதிகாரம் அதிகரிப்பது. உரை தன்னுடைய விளையாட்டை வெளிப்படுத்தும்போது வாசகர் அதில் இணைந்து விளையாட வேண்டியிருக்கிறது. வாசகர் கதை முடிவை நிர்ணயிக்கவோ, உரையின் பொருளைத் தீர்மானிக்கவோ பங்காற்றுகிறார். இது ஒருதலைப்பட்சமான ஆசிரியர் அதிகாரத்தைச் சிதைத்து, வாசகருக்கு அதிகாரத்தை வழங்குகிறது. அரசியல் ரீதியாக இதுவே பன்மை குரல்களின் வெளிப்பாட்டுக்கு வழி வகுக்கிறது.

தமிழ் இலக்கியத்தில் சுயவிளையாட்டு அரசியலை எவ்வாறு தாக்கும் என்பதை எடுத்துக்காட்டுகளோடு புரிந்துகொள்ளலாம். ஒரு பின்நவீன தமிழ் நாவலில் அரசியல் தலைவரின் பேச்சுத் துணுக்குகள் கதை அத்தியாயங்களின் வடிவில் சேர்க்கப்படலாம். ஆனால் அவை மிகைப்படுத்தப்பட்ட விளையாட்டாக எழுதப்படுவதால், அந்தத் தலைவரின் சீரியஸ்தனமே சிரிப்பாக மாறிவிடும். இவ்வாறு சுயவிளையாட்டு அதிகாரத்தின் கட்டுக்கோப்புகளை சிதைக்கும்.

அதே சமயம் இது சமூகத்தில் புறக்கணிக்கப்பட்டவர்களுக்கு குரல் அளிக்கக்கூடிய கருவியாகவும் அமையும். அதிகாரமிக்க உரைகள் பெரும்பாலும் புறக்கணிக்கப்பட்டவர்களின் அனுபவங்களை மௌனப்படுத்துகின்றன. ஆனால் சுயவிளையாட்டு அவற்றை நையாண்டியாகக் காட்டுவதன் மூலம் அவற்றின் போலித்தன்மையை வெளிக்கொணர்கிறது. எடுத்துக்காட்டாக ஒரு பெண்கவிதை “நான் எழுதும் கவிதை பெண்களின் குரலாகக் கருதப்படுமா” என்று தன்னையே கேள்வி கேட்டு, அதில் விளையாடும்போது, அது பாலின அதிகாரத்தைக் களங்கப்படுத்தும் செயலில் ஈடுபடுகிறது.

சுயவிளையாட்டின் இன்னொரு பரிமாணம் மொழி. அதிகாரம் எப்போதும் ஒரு நிலையான மொழியைப் பயன்படுத்துகிறது. ஆனால் பின்நவீன சுயவிளையாட்டு மொழியைச் சிதைக்கிறது. ஒரே உரையில் பல மொழிப்பாணிகள் கலந்து நிற்கின்றன. உயர்ந்த இலக்கிய மொழியும், தெருப்பேச்சும், விளம்பர மொழியும், சட்ட ஆவண பாணியும் ஒரே இடத்தில் மோதுகின்றன. இதனால் மொழியின் புனிதப்போக்கு முறியடிக்கப்பட்டு, மொழியின் பன்மை வெளிப்படுகிறது. அரசியல் ரீதியாக இது சமூகத்தின் எல்லா குரல்களுக்கும் இடம் அளிக்கும் செயல்.

சுயவிளையாட்டின் விளைவுகள் கல்வி மற்றும் விமர்சனத் துறையிலும் காணப்படும். இலக்கியம் தன்னைப் பற்றி விளையாட்டாகச் சொல்வதால், விமர்சகரின் அதிகாரமும் சவாலுக்குட்படுகிறது. விமர்சகர் “இதன் பொருள் இதுதான்” என்று தீர்மானிக்க முடியாது. உரையே தன் பொருளை விளையாட்டாகத் தள்ளிக் கொண்டே இருக்கும். இதனால் விமர்சனச் செயல்முறையும் பன்முகமாக மாறும்.

சர்வதேச அளவில் பல பின்நவீன எழுத்தாளர்கள் சுயவிளையாட்டை மையமாகக் கொண்டு படைத்துள்ளனர். இதாலோ கால்வினோவின் “இஃப் ஆன் அ விண்டர்ஸ் நைட் அ டிராவலர்” என்ற நாவல் வாசகரையே கதையின் நாயகனாக மாற்றுகிறது. வாசகர் கதையைக் காண்பதோடு மட்டுமல்லாமல், கதை உருவாக்கப் படும் முறையையும் அறிந்து கொள்ளுகிறார். வலாடிமிர் நபோகோவின் நாவல்களும் சுயவிளையாட்டை நிறைவாகக் கொண்டுள்ளன. இத்தகைய படைப்புகள் வாசகரை விளையாட்டில் பங்கேற்க வைக்கின்றன.

தமிழில் எதிர்கால பின்நவீன எழுத்தாளர்கள் இந்த வழியைத் தொடர்வார்கள். ஒரு கவிதை தன்னையே கேள்வி கேட்கலாம் “இது கவிதையா அல்லது ஒரு விளம்பர வரியா” என்று. ஒரு நாவல் திடீரெனக் கதாநாயகன் பேசிக் கொண்டிருப்பதை நிறுத்திவிட்டு “இந்தக் கதையை எழுதிக்கொண்டிருப்பவன் சோர்ந்துவிட்டான்” என்று சொல்லிவிடலாம். வாசகர் அந்தப் பிளவு இடத்தில் சிரிக்கவும், சிந்திக்கவும் வேண்டியிருக்கும். இவ்வாறு சுயவிளையாட்டு இலக்கியத்தின் பிலத்தலை அரசியலாக மாற்றும்.

முடிவாகச் சொல்லப்போனால் சுயவிளையாட்டு என்பது பின்நவீனத்துவ இலக்கியத்தில் ஒரு சிறிய கலைத்திறமை அல்ல அது ஒரு அரசியல் நடவடிக்கை. அது அதிகாரத்தின் முகமூடியைக் கிழிக்கும். அது வாசகருக்கு அதிகாரத்தை அளிக்கும். அது இலக்கியத்தைப் புனிதமான ஒன்றாக அல்லாமல் விளையாட்டாகக் காட்டி, பன்மைக் குரல்களுக்கு இடம் தரும். தமிழ் இலக்கியப் புலத்தில் இது மிகப்பெரிய மாற்றத்தை ஏற்படுத்தும். இனி இலக்கியம் சீரியஸாக மட்டும் அல்ல, சிரிப்பாகவும், சுயவிளையாட்டாகவும், அதிகாரத்தைச் சவாலுக்கு உட்படுத்தும் இடமாகவும் மாறும். இங்கே சமகாலத்தில் பின்நவீனத்துவக் கவிதைகளை எழுதும் யவனிகா ஸ்ரீராம், ஏ.நஸ்புள்ளாஹ் இரு கவிதை சொல்லிகளின் முழுமையான இரண்டு கவிதைகள்

யவனிகா ஸ்ரீராம் கவிதை

சில காதல் கவிதைகள்

உன்முகம் பார்க்கவன்றி ஒருபோதும் இனிவரும் நாட்கள் மீதொரு

நம்பிக்கையென எனக்கு ஏதுமில்லை

முருகியலில் அது ஒரு நீண்ட தொலைவு

அல்லது அந்தரங்கப்பகுதியில் ரோமம் அடர்ந்த பருவங்கள்

பல்லாயிரம் காலங்களாய்

பாயிரங்கள் யாவும் பாடி முடிந்ததில் சோகையான இக்காலத்தை

குன்றுகளை மோதும் கடல் அலைகளின் சலிப்பிலா செய்கைக்கு

ஒப்படைக்கிறேன்

எவ்வாறேனும் உன்னை மனங்கொள்ள எனக்கு நத்தைகளின் குறுகியப் பயணவழி போதுமானது

ஒரு தாவர இலையில் நிகழ்ந்த பரிணாமத்தில்

உன்னைச் சந்தித்தது

ஒருபோதும் தீராத துருவப்பிரச்சனைதான் என்றாலும்

மெல்லுடலிகளின் கனவில்

ஒப்புக்கொள்கிறேன் அப்பூந்தசையின் உப்பையும் உன் சீழ்பிடித்த பற்களின்

துர்நாற்றத்தையும்

அதற்கான வாக்குறுதிகள் பெரும் வெட்கக்கேடு என்றாலும்

உன் தனிமைக்கு நான் ஒரு அவப்பெயர்

என் மீதோ ஏராளம் புண்ணியவான்கள் அன்றாடம் ஏறி இறங்குகிறார்கள்

இருந்தாலும் உன்னைக் காதலிக்கிறேன் அன்பே

ஒரு சிறந்த ஐஸ்க்ரிம் அல்லது சுட்ட சோளக்கதிர் மீது சத்தியம்

அதிகம் காதலிக்கும் முயற்சியில்

அந்த துருவ நட்சத்திரத்தை உன் கருப்பைக்குள் கண்டேன்

உனக்கான வாய்ப்பின் காலத்தில்

கைமறதியாய் வைத்து விட்ட என் பழைய நாணயங்கள்

உண்மையில்

கனவில் மட்டுமே எப்போதும் அது

வழியெங்கும் மகிழ்ச்சிக்கென இறைக்கப்பட்டிருந்தது.

ஏ.நஸ்புள்ளாஹ் கவிதை

ஒரு முத்தம் மட்டும் இடுகிறேன்.

காதலை விடப் பத்து மடங்கு பெரிய காதல் ஒன்று இருக்கிறது.

அது எப்போதும் நம் நிழலுடன் சண்டையிடும்.

 “வா, வா” என்ற புனித மந்திரம்

அதற்குத் தெரியும்.

அதன் காதல் வசனங்கள் 

ஒற்றை வார்த்தையில் உள்ளன

“வா” என்றழைக்கும் 

அமைதியான ஒலிகள்

அதில் இருக்கின்றன.

காதலைப் போல, அது மறந்தும் எப்போதும் வருவதில்லை. 

ஒருமுறைதான் வரும்

அது மீண்டும் ஒருபோதும் வராது.

மலர்வது ஒரு முறைதான்

வாடி விழுவதுமில்லை. 

அது இடது தோளில் ஒட்டிக்கொண்டு நமக்காகத் தனியாக நிற்கிறது. 

ஒரு கடிகாரத்தின் முள் போல, அது சதா நம் இதயத்தைச் சுற்றி வட்டமிட்டுக் கொண்டிருக்கிறது.

நம்மீது அத்தனை காதல் அதற்கு

அது மாறாது.

இந்தச் செய்தியை

நான் நெடுநாளாய் அறிவேன்.

பிரிவின் நினைவுகள்

காயங்களைத் தராது, 

பிரார்த்தனை மற்றும் பூக்களையும் தரும்.

அதன் கண்களில், 

பறவைகளின் தடயம் இல்லாத வானம் உள்ளது.

வானத்தை நோக்கிப் பறக்க

நான் அதற்கு காதலைப் போல் அரவணைப்புகளால்  ஒரே ஒரு முத்தம் மட்டும் இடுகிறேன்

பின்னர் எல்லாம் முடிந்துவிடும்..

ஓ…மரணமே

என் பெருங்காதலைச் சொல்லி

உனக்கு ஒரே ஒரு முத்தம் மட்டும் இடுகிறேன்.

இரு கவிதைகளும் பின்நவீனத்துவ இலக்கியம் பாரம்பரிய அழகியல் முறைகளையும் அதிகார பூர்வமான அர்த்தங்களையும் சிதைத்துவிடாமல் உரையின் தன்னிலைச் செயல்பாடுகளை வெளிப்படுத்துகின்றன. இதில் முக்கியமானதாகக் கருதப்படுவது சுயவிளையாட்டு. இது ஒரு உரை தன்னையே சுட்டிக்காட்டும் தன்மையைக் குறிக்கும். கவிதை வாசகருக்குப் புற உலகச் செய்தியை மட்டும் தருவதில்லை; அதேசமயம் “நான் கவிதை” என்று தன்னுடைய உற்பத்தி முறையையே வெளிக்காட்டுகிறது. இந்த விளையாட்டுத் தன்மை ஒருவகையில் வாசகரின் எதிர்பார்ப்பையும், சமூக அரசியலின் நிலையான வடிவங்களையும் கேள்விக்குள்ளாக்குகிறது.

தமிழ்க் கவிதைகளில் யவனிகா ஸ்ரீராம், ஏ. நஸ்புள்ளாஹ், ஞானக்கூத்தன், ஆத்மாநாம், சமயவேல் போன்றவர்களின் படைப்புகள் இந்தச் சுயவிளையாட்டின் நல்ல எடுத்துக்காட்டுகளாக இருக்கின்றன. அவர்களின் கவிதைகள் மொழி, பிம்பம், அனுபவம் ஆகியவற்றை பாரம்பரிய முறையில் பயன்படுத்தாமல், அவற்றையே உடைத்துக் காட்டி, கவிதை தன்னுடைய சொந்த விளையாட்டை வெளிப்படுத்துகின்றன.

யவனிகா ஸ்ரீராமின் காதல் கவிதைகளில் காதல் பிம்பங்கள் இனிமை, புனிதம் போன்ற பாரம்பரிய அடையாளங்களால் கட்டுப்படுவதில்லை. அவர் காதலை உடலின் நிஜங்களோடு இணைக்கிறார்.

“அப்பூந்தசையின் உப்பையும் உன் சீழ்பிடித்த பற்களின் துர்நாற்றத்தையும் ஒப்புக்கொள்கிறேன்” என்ற வரிகளில், காதல் புனிதமாக அல்லாமல் அசிங்கமாகக் காட்டப்படுகிறது. இங்கு கவிதை தன்னுடைய செயலை வாசகருக்குத் திடுக்கிடும் வகையில் வெளிக்காட்டுகிறது. வாசகர் எதிர்பார்ப்பது இனிய காதல் வரிகள்; ஆனால் கவிதை அதையே சிதைக்கிறது. இதுவே சுயவிளையாட்டு.

“அந்தத் துருவ நட்சத்திரத்தை உன் கருப்பைக்குள் கண்டேன்” என்ற வரி காதல் பிம்பங்களின் பரிமாணத்தை முழுமையாக மாற்றுகிறது. வானியல், உயிரியல், உடல், காதல் ஆகியவை ஒன்றோடு ஒன்று கலந்துவிடுகின்றன. இதனால் கவிதை தன்னுடைய பிம்பக் கட்டமைப்பை வாசகருக்கு வெளிப்படுத்துகிறது.

ஏ.நஸ்புள்ளாஹ்வின் கவிதை பின்நவீனத்துவ இலக்கியத்தின் முக்கியமான அம்சங்களைக் கொண்டவை. குறிப்பாக “ஒரு முத்தம் மட்டும் இடுகிறேன்” என்ற கவிதை சுயவிளையாட்டின் அடையாளமாகவும், இலக்கிய அரசியல் அதிகாரத்தின் சவாலாகவும் படிக்கப்பட வேண்டும். பின்நவீனத்துவம் எந்த ஒரு மையத்தையும் ஏற்காது. அது முரண்பாடுகளைச் சித்தரிக்கும். உரையில் அர்த்தம் நிரந்தரமல்ல என்பதை உணர்த்தும். உரை தன்னையே சுட்டிக்காட்டும் தருணங்களை ஏற்படுத்தும். இந்தக் கவிதை அந்த வகையில் சுயவிளையாட்டின் தன்மையைக் கொண்டுள்ளது.

கவிதையின் தொடக்கத்தில் காதல் பற்றிப் பேசப்படுவது போலத் தோன்றுகிறது. “காதலை விட பத்து மடங்கு பெரிய காதல் ஒன்று இருக்கிறது” என்ற வரி காதலைப் பெரிதாகச் சொல்லும் போலத் தோன்றினாலும் உடனடியாக அந்த எதிர்பார்ப்பு உடைக்கப்படுகிறது. அந்தக் காதல் வேறு யாருமல்ல, மரணம் என்பதே வெளிப்படுகிறது. இங்கே வாசகரின் மனநிலையைக் கவிதை கிண்டல் செய்கிறது. காதல் கவிதை படிக்கப் போகிறோம் என்ற எண்ணத்தில் இருக்கும் வாசகர், திடீரென மரணத்தைக் காதலனாகக் காண வேண்டிய சூழலில் தள்ளப்படுகிறார். இதுவே பின்நவீன சுயவிளையாட்டு.

கவிதையில் “வா, வா” என்ற புனித மந்திரம் மரணத்தின் அழைப்பாகக் கூறப்படுகிறது. வழக்கமாக காதலனோ அல்லது காதலியோ அழைக்கும் வார்த்தையாக இருக்கும் “வா” என்ற சொல், இங்கு மரணத்தின் குரலாக மாறுகிறது. இது ஒரு எதிர்பாராத மாற்றமாகும். வாசகரின் உணர்ச்சிகளைப் புரட்டி எறிந்து புதிய நிலையை உருவாக்குகிறது. அதேசமயம் “ஒரு கடிகாரத்தின் முள் போல அது சதா நம் இதயத்தைச் சுற்றி வட்டமிட்டுக் கொண்டிருக்கிறது” என்ற வரி மரணத்தை நித்திய துணையாகக் காட்டுகிறது. காதலின் இடத்தை மரணம் பிடிக்கிறது. இவ்வாறு மொழி விளையாட்டின் மூலம் கவிதை பிம்பங்களைக் கலக்கிறது.

இலக்கிய அரசியல் அதிகாரத்தின் புலத்தில், இந்தக் கவிதை காதல் கவிதையின் பாரம்பரிய மையத்தை சவாலுக்குள்ளாக்குகிறது. தமிழ் இலக்கியத்தில் காதல் பெரும்பாலும் உயர்ந்த உணர்வாகவும் வாழ்வின் அர்த்தமாகவும் சித்தரிக்கப்பட்டுள்ளது. ஆனால் இங்கே அது சின்னமாக மட்டுமே தோன்றுகிறது. உண்மையான பெரும் காதலனாக மரணம் வரையறுக்கப்படுகிறது. இதுவே காதல் பிம்பத்தின் அதிகாரத்தைக் குறைக்கிறது. அதேவேளை மரணம் இலக்கியத்தில் பாரம்பரியமாக துயரத்தின், இழப்பின், பயத்தின் அடையாளமாகக் கருதப்பட்டது. ஆனால் இந்தக் கவிதை அதை அன்பின் முகமாக மாற்றுகிறது. மரணம் பாசத்தின் இடத்தைப் பெறுகிறது. இவ்வாறு மரணத்தின் அரசியல் மாற்றப்படுகிறது.

வாசகரின் அதிகாரமும் இங்கு கேள்விக்குள்ளாகிறது. வாசகர் ஒரு உரையைப் படிக்கும் போது அதன் அர்த்தத்தை ஒருமையான முறையில் பிடிக்க முயல்வார். ஆனால் இந்தக் கவிதை அதற்கான வாய்ப்பை மறுக்கிறது. காதலின் புனித உருவாக்கத்தை எதிர்பார்த்திருக்கும் வாசகர், அதே பிம்பம் மரணத்தில் கரைந்துவிடும்போது குழப்பமடைகிறார். இந்தக் குழப்பம் உரையின் சுயவிளையாட்டு. உரை வாசகரின் எதிர்பார்ப்பையே கேலி செய்கிறது.

கவிதையின் முடிவில் “ஓ மரணமே, என் பெருங்காதலைச் சொல்லி உனக்கு ஒரே ஒரு முத்தம் மட்டும் இடுகிறேன்” என்று கூறும்போது, வாசகர் பூரணமான மாற்றத்தைக் காண்கிறார். காதல் கவிதை திடீரென மரணக் கவிதையாக மாறி நிற்கிறது. மரணம் வாழ்வின் முடிவல்ல, ஒரு அன்பின் உச்ச வெளிப்பாடாகக் கவிதையில் நிற்கிறது. இந்தத் தலைகீழாக்கம் பின்நவீனத்தின் அரசியலே.

ஏ. நஸ்புள்ளாஹின் கவிதை இவ்வாறு மொழி விளையாட்டின் மூலம் பாரம்பரிய காதல் இலக்கியத்தின் வேர்களையே கேள்விக்குள்ளாக்குகிறது. காதல் கவிதையின் அரசியலைச் சிதைத்து, மரணத்தைப் பாசத்தின் நிலைப்பாடாகக் காட்டுகிறது. வாசகரின் மனநிலையோடு விளையாடி, உரையின் அதிகாரத்தைத் தன்னகத்தே வைத்துக்கொள்கிறது. இது பின்நவீன தமிழ் கவிதையின் வலிமையும் தனித்துவமும் ஆகும்.

ஞானக்கூத்தன் தமிழ் கவிதையில் புராணக் கதைகளையும் மதச் சின்னங்களையும் பயன்படுத்துகிறார். ஆனால் அவற்றைப் புனிதமாக வைக்காமல் உடைத்து, கிண்டலுடன் காட்டுகிறார். இதுவே அவரது சுயவிளையாட்டு.

அவரது கவிதைகளில் மொழியின் உடைச்சுத் தன்மை மிகத் தெளிவாகத் தெரிகிறது. சொற்கள் சிதைந்து நிற்கின்றன. வாசகர் அர்த்தத்தைத் தேட வேண்டிய நிலைக்கு தள்ளப்படுகிறார். அந்தத் தேடலையே கவிதை நையாண்டியாக்குகிறது. இவ்வாறு கவிதை தன்னுடைய சொல்லாடலை வாசகருக்குத் தெரியப்படுத்துகிறது.

ஆத்மாநாமின் கவிதைகள் சொற்களின் பல்தளப் பொருள்களுடன் விளையாடுகின்றன. அவர் நேரடியாக ஒரு கதை சொல்லுவதில்லை. மாறாக, சொற்கள் எவ்வாறு செயல்படுகின்றன, அர்த்தம் எவ்வாறு உருவாகிறது என்பதைக் கவிதைக்குள்ளேயே காட்டுகிறார்.

ஒரு சொல் ஒரே நேரத்தில் பல அர்த்தங்களைத் தரும்போது, வாசகர் குழம்புகிறார். கவிதை வாசகரின் குழப்பத்தைப் பயன்படுத்திக் கொண்டு தன்னுடைய செயலை வெளிக்காட்டுகிறது. இதுவே சுயவிளையாட்டு.

சமயவேல் கிராமிய வாழ்க்கையின் சொற்களைப் பயன்படுத்துகிறார். அவை பொதுவாகப் புனித இலக்கியத்துக்குப் புறம்பானவை. ஆனால் அவற்றை அவர் கவிதையில் கொண்டு வந்து, நகைச்சுவையுடனும் நையாண்டியுடனும் மாற்றுகிறார்.

ஒரு பழமொழி அல்லது கிராமிய உவமை கவிதையில் வந்தால், அது வழக்கமான அர்த்தத்தில் இல்லாமல், கேலி செய்யும் விதத்தில் தோன்றுகிறது. இதனால் கவிதை சமூக அதிகாரத்தைத் தகர்த்துவிடுகிறது. கவிதை தன்னுடைய சொல்லாடலையும் விளையாட்டாக மாற்றுகிறது.

இந்தக் கவிஞர்கள் அனைவரும் சுயவிளையாட்டின் மூலம் அரசியல் அதிகாரத்தைக் கேள்விக்குள்ளாக்குகிறார்கள்.

யவனிகா ஸ்ரீராம் காதலின் புனிதப்போக்கைச் சிதைத்து, பாலின அரசியலை வெளிப்படுத்துகிறார். ஏ. நஸ்புள்ளாஹ் மரணத்தைக் காதலாக்கி, பாரம்பரிய காதல் கவிதையின் அதிகாரத்தை மறுக்கிறார். ஞானக்கூத்தன் மதச் சின்னங்களின் அதிகாரத்தை உடைக்கிறார். ஆத்மாநாம் சொல் மற்றும் அர்த்தத்தின் விளையாட்டின் மூலம் இலக்கிய அதிகாரத்தையே சிதைக்கிறார். சமயவேல் கிராமிய மொழியின் வழியாக சமூகச் சித்திரங்களை நையாண்டி செய்கிறார்

சுயவிளையாட்டு தமிழ்க் கவிதையில் பின்நவீனத்துவத்தின் மையச் சொல்லாடலாக மாறியுள்ளது. இது வெறும் மொழி விளையாட்டு அல்ல அது வாசகரின் எதிர்பார்ப்பையும் சமூகத்தின் அரசியல் அதிகாரத்தையும் சவாலுக்குள்ளாக்குகிறது. யவனிகா ஸ்ரீராம், ஏ. நஸ்புள்ளாஹ், ஞானக்கூத்தன், ஆத்மாநாம், சமயவேல் ஆகியோரின் படைப்புகள் இதைச் சிறப்பாக வெளிப்படுத்துகின்றன.

கவிதை தன்னுடைய உள் செயல்முறையையே வாசகருக்குக் காட்டும்போது, வாசகர் அதைப் புரிந்து கொள்ளும் போது அரசியல் அதிகாரங்களின் செயற்பாடுகளையும் கேள்வி எழுப்புவான். இதுவே பின்நவீன தமிழ் கவிதையின் அடையாளம்.