சங்க காலத்தில் மாற்றுத்திறனாளிகளாக இரண்டு புலவர்கள் இருந்தனர். ஒருவரால் நடக்க இயலாது. இன்னொருவரால் பார்க்க இயலாது. நடக்க இயலாதவரைப் பார்வைக்குறைபாடு உள்ளவர் தூக்கிக்கொண்டு செல்ல அவர் இவருக்கு வழிகாட்ட இருவரும் நடந்து செல்வார்கள். இருவரும் வறுமையில் வாடினர்.
அவர்கள் உடையில் நிறைய துளைகள் இருந்ததை இந்தக் கீழ்க்கண்ட சிலேடைப் பாடல் உணர்த்தும்.
அப்பிலே தோய்த்திட்டு அடுத்தடுத்து நாமதனை
தப்பினால் நம்மையது தப்பாதோ – இப்புவியில்
இக்கலிங்கம் போனாலென்னே கலிங்க மாமதுரை
சொக்கலிங்கம் உண்டே துணை
கண் பார்வைக் குறைபாடு உள்ளவர் துணி துவைக்கும் போது அந்தத் துணியை ஆற்றில் தவறவிட, இந்தத் துணி போனாலென்ன, ஏக லிங்க மாமதுரை சொக்கலிங்கம் நம்மைக் காப்பான் என சுவைபடப் பாடுவதாகச் சொல்கிறது. செய்யுள் சுவைபட அழகாக இருந்தாலும், மாற்றுத்திறனாளிகளின் வறிய நிலை, அவர்களின் வாழ்க்கையின் நிலை இந்தப்பாடல் தெள்ளெனக் காட்டுகிறது.
சங்க காலம் தொட்டு இப்போது வரை அது பெரிதும் மாறவில்லை.
பார்வைக்குறைபாடு உள்ளவர்களுக்குக் கண் தெரியாது என்பதால் அவர்கள் எதையும் உணர மாட்டார்கள் என நினைக்கிறார்கள். பேருந்துகளில் செல்லும் போது அவர்களையும் தொட்டு ரசிக்கும் மனமுடைய ஆண்கள் இருக்கத்தான் செய்கிறார்கள். அதையெல்லாம் பொறுத்துக்கொண்டுதான் பெண்கள் பயணம் செய்கிறார்கள். தன்னுடைய அனுபவத்தை ஒரு பார்வையிழந்த பெண் சொல்லும் போது, அவளது குரல் நடுங்கியது.
இந்தியாவில் ஏழு கோடிக்கும் அதிகமான மாற்றுத் திறனாளிகள் வாழ்கின்றனர். ஆனால் அவர்களில் பெரும்பாலானவர்கள் தங்கள் சொந்த நாட்டிலேயே அந்நியர்களாக, தனிமையின் சிறைச்சாலையில் அடைக்கப்பட்டிருக்கின்றனர். சமீபத்திய ஆராய்ச்சி ஓர் அதிர்ச்சியான உண்மையை வெளிப்படுத்துகிறது – மாற்றுத் திறனாளிகள் சாதாரண மக்களைவிட ஐந்து மடங்கு அதிகமாகத் தனிமையை அனுபவிக்கின்றனர். இந்தத் தனிமையின் பின்னணியில் பல கொடூரமான உண்மைகள் மறைந்திருக்கின்றன.
மாற்றுத் திறனாளிப் பெண்கள் எதிர்கொள்ளும் மிகப்பெரிய சமூக அட்டூழியம் பாலியல் துன்புறுத்தல். ஆனால் இது பற்றி யாரும் பேசுவதில்லை. “அவர்கள் எதிர்க்க முடியாதவர்கள்” என்ற கொடூரமான எண்ணம் சில மிருகங்கள் இவர்களைக் குறிவைக்கத் தூண்டுகிறது.
28 வயது அனிதா ஊமையாகப் பிறந்தவள். அவள் தன் அனுபவத்தைக் கை சைகையில் வெளிப்படுத்துகிறாள். “நான் பஸ்ஸில் பயணம் செய்யும்போது ஒரு நபர் என்னைத் தொட்டார். நான் கைகளால் அவரை விலக்க முயன்றேன். ஆனால் அவர் ‘இவள் என்ன சொல்கிறாள் எனத்தெரியாது, பைத்தியம் போல இருக்கிறாள்’ என்று மற்றவர்களிடம் சொன்னார். யாரும் என்னை நம்பவில்லை. அன்றிலிருந்து நான் வெளியே செல்வதைத் தவிர்க்கிறேன்.”
இது தனித்த சம்பவம் அல்ல. மாற்றுத் திறனாளிப் பெண்கள் சாதாரணப் பெண்களைவிட இரண்டு மடங்கு அதிகமாகப் பாலியல் வன்முறைக்கு ஆளாகின்றனர் என்பதைப் பல ஆராய்ச்சிக் கட்டுரைகள் காட்டுகின்றன.. குறிப்பாக, மனநலப் பாதிப்பு உள்ள பெண்கள், காது கேளாத பெண்கள், பார்வையற்ற பெண்கள் இந்த அட்டூழியத்துக்கு அதிகம் ஆளாகின்றனர்.
“என்னால் ஓடித் தப்பிக்க முடியாது, கத்தி அழைக்க முடியாது. அவர்கள் இதை அறிவார்கள்” என்று தன் சக்கர நாற்காலியில் அமர்ந்தபடி 32 வயது மணி (பெயர் மாற்றப்பட்டுள்ளது) சொல்கிறாள். “ஒரு முறை லிஃப்ட்டில் ஒருவன் என்னைத் தொட்டான். நான் அலறினேன். அவன் ‘இவள் நன்றாக நடக்கக்கூட முடியாது, அப்போ என்ன நடந்தது என்று எப்படிச் சொல்ல முடியும்’ என்று சொன்னான்.”
இத்தகைய அனுபவங்கள் மாற்றுத் திறனாளிப் பெண்களை மேலும் மேலும் தனிமையில் தள்ளுகின்றன. அவர்கள் வீட்டிலிருந்து வெளியே வருவதையே தவிர்க்கத் தொடங்குகின்றனர்.
35 வயது ராஜேஷ் (பெயர் மாற்றப்பட்டுள்ளது) ஒரு மென்பொருள் நிறுவனத்தில் பணிபுரியும் இன்ஜினியர். பிறவியிலேயே காது கேளாதவர். அலுவலகத்தில் மதிய உணவு நேரத்தில் சக ஊழியர்கள் ஒன்றாகக் கூடிப் பேசிக் கொண்டிருக்கும்போது, ராஜேஷ் தனியாக மௌனமாக உட்கார்ந்திருப்பார்.
“என்னால் அவர்கள் பேசுவதைப் புரிந்துகொள்ள முடியாது. அவர்கள் சிரிக்கும்போது, எனக்கு, என்னைப் பற்றித்தானே சிரிக்கிறார்கள் என்று தோன்றும். யாரும் என்னிடம் பேச முயற்சி செய்வதில்லை. நான் அவர்களிடம் எழுதிக் காட்ட முயன்றால் ‘பிஸியாக இருக்கிறோம்’ என்று சென்றுவிடுவார்கள்” என்கிறார் ராஜேஷ்.
ராஜேஷின் குடும்பம் அவருக்கு ஒரு காது கேட்கும் கருவியை வாங்க விரும்புகிறது. ஆனால் ஒரு நல்ல தரமான கருவியின் விலை ஐம்பதாயிரம் முதல் இரண்டு லட்சம் ரூபாய் வரை. மத்தியதர குடும்பத்துக்கு இது மிகப்பெரிய தொகை. மலிவான கருவிகள் அதிக இரைச்சல் போடுவதால், ராஜேஷ் பயன்படுத்துவதில்லை. “மற்றவர்கள் என்னைப் பார்த்து வித்தியாசமாக நினைப்பார்கள்” என்ற பயமும் அவரை ஆட்டிப்படைக்கிறது.
இப்படித்தான் ராஜேஷ் போன்ற ஆயிரக்கணக்கான காது கேளாதவர்கள் தனிமையின் சிறைச்சாலையில் அடைக்கப்பட்டிருக்கின்றனர். அவர்கள் உரையாடல்களில் சேர்த்துக் கொள்ளப்படுவதில்லை. சமூக நிகழ்வுகளில் ஒதுக்கப்படுகின்றனர். பணி செய்து ஊதியம் ஈட்டுபவரே செலவு செய்ய யோசிக்கும் போது, முதியவர்களின் நிலமையை யோசித்துப் பாருங்கள்?
பிரியா (பெயர் மாற்றப்பட்டுள்ளது) ஒரு கார் விபத்தில் தனது கால்களின் உணர்வை இழந்தவர். சக்கர நாற்காலியில் வாழ்க்கையைத் தொடர்கிறார். ஆனால் அவரது வாழ்க்கை எவ்வளவு சவால்களால் நிறைந்திருக்கிறது என்பதை யாரும் அறியார்.
“மழை பெய்யும் நாட்களில் நான் வீட்டை விட்டு வெளியே செல்ல முடியாது. என் சக்கர நாற்காலி மழையில் நனைந்துவிடும். வழுக்கும் சாலைகளில் நாற்காலி கட்டுப்பாட்டை இழக்கும் அபாயம் உள்ளது” என்கிறார் பிரியா. “மூன்று மாத மழைக்காலம் என்பது எனக்கு மூன்று மாத சிறைவாசம். அந்த நாட்களில் யாரையும் சந்திக்க முடியாது. எங்கும் செல்ல முடியாது.”
பிரியாவின் சிரமங்கள் மழையில் மட்டும் நிற்பதில்லை. பெரும்பாலான கட்டிடங்களில் சாய்மானப் பாதைகள் இல்லை. படிகள் மட்டுமே உள்ளன. கதவுகள் குறுகியவையாக இருக்கின்றன. லிஃப்ட்களில் சக்கர நாற்காலிக்கு இடமில்லை. “என்னால் அணுகக்கூடிய உலகம் மிகச் சிறியது” என்கிறார் பிரியா.
இந்திய ரயில்வேயின் 85 சதவீத நிலையங்களில் சக்கர நாற்காலி பயனர்களுக்கான சாய்மானப் பாதைகள் இல்லை. ரயில் பயணம் செய்ய விரும்பும் சக்கர நாற்காலி பயனர்களுக்கு இது கடினமானது.
“ரயிலில் ஏறுவதற்கு கூலிகள் சாமான்களைப் போல மாற்றுத்திறனாளிகளைத் தூக்கிக்கொண்டு செல்ல வேண்டியிருந்தது. வாழ்வில் மிகவும் அவமானகரமான அனுபவம். சில பேர் ‘ஏன் இப்படிப்பட்டவர்களை ரயிலில் ஏற்றுகிறார்கள்’ என்று முணுமுணுத்தனர்” என்று சில மாற்றுத் திறனாளிகள் கூறினர்.
இந்திய ரயில்வே மாற்றுத் திறனாளிகளுக்கான சிறப்புப் பெட்டிகள் இருப்பதாகப் பெருமையாகச் சொல்லிக் கொள்கிறது. ஆனால் நடைமுறையில் பெரும்பாலான ரயில்களில் இந்தப் பெட்டிகளில் கழிவறை வசதி இல்லை. இருந்தாலும் அவை மிகவும் சுத்தமற்ற நிலையில் இருக்கின்றன.
டிஸ்லெக்ஸியா எனும் கற்றல் குறைபாடு உள்ளவர்களைப் பெற்றோர்களும் ஆசிரியர்களும் புரிந்துகொள்வதே இல்லை. அதுவும் போட்டி மனப்பான்மை அதிகம் உள்ள இந்தியாவில், இது தாழ்வு மனப்பான்மையை ஏற்படுத்துகிறது.. பள்ளிக்காலம் முழுவதும் அவர்கள் எதிர்கொள்கிற அவமானங்கள் ஏராளம்.
“ஆசிரியர்கள் என்னை ‘மந்தமானவள்’ என்று நினைத்தார்கள். நான் வெறுமனே மெதுவாகப் படிக்கிறேன், அவ்வளவுதான். ஆனால் அவர்கள் என்னை வகுப்பின் முன்னால் கேவலப்படுத்துவார்கள். ‘இத்தனை எளிமையான விஷயம் கூடத் தெரியாதா?’ என்று கேட்பார்கள். மற்ற மாணவர்கள் என்னைப் பார்த்து சிரிப்பார்கள். இதனால் நான் பள்ளிக்குச் செல்லப் பயப்பட்டேன்” என்கிறாள் நித்யா என்கிற கற்றல் குறைபாடு உள்ள பெண்.
இது நித்யாவின் தனிப்பட்ட அனுபவம் மட்டுமல்ல. பெரும்பாலான பள்ளிகள் மற்றும் கல்லூரிகளில் சக்கர நாற்காலி செல்லக்கூடிய கழிவறைகள் இல்லை. கூடுதல் நேரம் தேவைப்படும் மாணவர்களுக்கான வசதிகள் இல்லை. மாற்றுத் திறனாளி மாணவர்கள் வகுப்பின் பின்பகுதியில் தனியாக உட்கார வைக்கப்படுகின்றனர்.
86.5 சதவீத மாற்றுத் திறனாளிகள் வேலைவாய்ப்பில் பாரபட்சத்தை எதிர்கொள்கின்றனர் என்பதை ஆய்வுகள் காட்டுகின்றன. திறமை இருந்தும் அவர்கள் “சுமை” என்ற கண்ணோட்டத்தில் பார்க்கப்படுகின்றனர்.
இந்த அனைத்து சமூக ஒதுக்கலின் விளைவாக மாற்றுத் திறனாளிகளில் 40 சதவீதம் பேர் கடுமையான தனிமையை அனுபவிக்கின்றனர். இது வெறும் புள்ளிவிவரம் அல்ல – இதன் பின்னால் கொடூரமான மனோதத்துவ விளைவுகள் இருக்கின்றன.
மனச்சோர்வு மாற்றுத் திறனாளிகளில் சாதாரண மக்களைவிட 6.5 மடங்கு அதிகம். தற்கொலை எண்ணங்கள் நான்கு மடங்கு அதிகம். “நான் ஒரு சுமை” என்ற எண்ணம் அவர்கள் மனதில் ஆழமாக வேரூன்றுகிறது.
நிறைய மாற்றுத்திறனாளிகள் அதிக மனச்சோர்வால் பாதிக்கப்பட்டிருக்கிறார்கள். பலருக்கு, சில நாட்கள் எழுந்திருக்கவே தோன்றாது. எதற்காக வாழ வேண்டும் என்று தெரியாது. யாருக்கும் நான் தேவையில்லை என்று தோன்றும். என் குடும்பத்தாருக்கும் அவர்கள் ஒரு பாரம்தான் என்று தோன்றும்.
இத்தனை இருண்ட சித்திரத்தின் மத்தியிலும் சில நம்பிக்கையின் கதிர்கள் தெரிகின்றன. தொழில்நுட்ப முன்னேற்றங்கள் மாற்றுத் திறனாளிகளுக்கு புதிய வாய்ப்புகளைத் திறந்து வைக்கின்றன. வலைத்தளங்களில் பார்வையற்றவர்களுக்கான ஸ்கிரீன் ரீடர் வசதி, காது கேளாதவர்களுக்கான வீடியோ அழைப்பு வசதி, பேச்சு அடிப்படையிலான உதவிகள் என பல வசதிகள் உருவாகி வருகின்றன.
சில நிறுவனங்கள் மாற்றுத் திறனாளிகளைத் திறமையின் அடிப்படையில் பணியமர்த்தத் தொடங்கியுள்ளன. “டைவர்சிட்டி அண்ட் இன்க்லூஷன்” கொள்கைகள் பரவலாகின்றன. சினிமா மற்றும் ஊடகங்களில் மாற்றுத் திறனாளிகளை கேரிகேச்சர்களாகக் காட்டாமல் முழுமையான மனிதர்களாகச் சித்தரிக்கத் தொடங்கியுள்ளனர்.
அரசின் “அணுகல் இந்தியா” பிரச்சாரம் மெதுவாக முன்னேறி வருகிறது. மாற்றுத் திறனாளிகள் உரிமைச் சட்டம் 2016 கல்வி, வேலைவாய்ப்பு, பொதுப் போக்குவரத்தில் சம உரிமைக்கு வழி வகுத்துள்ளது. ஆனால் இன்னும் நடைமுறை அமலாக்கத்தில் பல குறைகள் உள்ளன.
ஏழு கோடி மாற்றுத் திறனாளிகளின் தனிமை ஒரு தனிப்பட்ட பிரச்சினை அல்ல. இது நம் சமூகத்தின் முழுமையின்மையைக் காட்டும் கண்ணாடி. அவர்களின் தனிமையை உடைப்பது நம் அனைவரின் கூட்டுப் பொறுப்பு.
அரசு பொதுப் போக்குவரத்தை அணுகக்கூடியதாக மாற்ற வேண்டும். அனைத்து பஸ்களிலும் சாய்மானப் பாதைகள் இருக்க வேண்டும். ரயில் நிலையங்களில் லிஃப்ட்கள் மற்றும் சாய்மானப் பாதைகள் கட்டாயமாக்கப்பட வேண்டும். ஓட்டுநர்கள் மற்றும் பணியாளர்களுக்கு மாற்றுத் திறனாளிகளின் தேவைகள் பற்றிய பயிற்சி அளிக்கப்பட வேண்டும்.
புதிய கட்டிடங்களில் அணுகல் வசதி கட்டாயமாக்கப்பட வேண்டும். மீறினால் கடுமையான அபராதம் விதிக்கப்பட வேண்டும். காது கேட்கும் கருவிகள், சக்கர நாற்காலிகளுக்கு அரசு மானியம் வழங்க வேண்டும். மத்தியதர குடும்பங்களுக்கு இவற்றை வாங்குவதற்கான கடன் வசதி ஏற்படுத்த வேண்டும்.
நிறுவனங்கள் மாற்றுத் திறனாளிகளுக்கான உள்ளடக்கிய பணிச் சூழலை உருவாக்க வேண்டும். வேலை இடங்களில் அணுகல் வசதிகள் ஏற்படுத்த வேண்டும். சக ஊழியர்களுக்கு உணர்வூட்டல் பயிற்சி அளிக்க வேண்டும். எல்லா இணையதளங்களும் பார்வையற்றவர்களுக்கான ஸ்கிரீன் ரீடர் வசதியுடன் வடிவமைக்கப்பட வேண்டும்.
ஆனால் மிக முக்கியமானது நம் மனநிலை மாற்றம். மாற்றுத் திறனாளிகளை “பரிதாபத்துக்குரியவர்கள்” என்று பார்ப்பதை நிறுத்திவிட்டு, அவர்களின் திறமைகளையும் பங்களிப்புகளையும் அங்கீகரிக்க வேண்டும். அவர்களுக்கு உதவி தேவையா? என்று கேட்டு உதவ வேண்டும், வலிய உதவ முயற்சிக்கக் கூடாது.
ஒரு குழந்தை சக்கர நாற்காலியில் இருக்கும் ஒருவரைப் பார்த்து “அம்மா, அவருக்கு என்ன ஆயிற்று?” என்று கேட்காமல், “அம்மா, அவர் எங்கே வேலை செய்கிறார்?” என்று கேட்கும் நாள் வரும்போது, நாம் ஒரு உண்மையான உள்ளடக்கிய சமூகத்தை உருவாக்கியிருப்போம்.
அந்த நாள் வரும் வரை, ஒவ்வொரு மாற்றுத் திறனாளியும் தனிமையின் சிறைச்சாலையிலிருந்து விடுபட நம் அனைவரின் கூட்டு முயற்சி தேவை. அவர்களின் மௌன அழுகுரலை நாம் கேட்டுக் கொள்வோமா? அல்லது காது கொடுக்காமல் கடந்து போவோமா? இந்த முடிவு நம் சமூகத்தின் எதிர்காலத்தையே தீர்மானிக்கும்.
மாற்றுத் திறனாளிப் பெண்களின் பாலியல் துன்புறுத்தலின் மற்றொரு கோரமான முகம் – அவர்கள் இதைப் பற்றி புகார் அளிக்கவே முடியாத நிலை. காரணம், அவர்களை யாரும் நம்புவதில்லை.
இது தனித்த சம்பவம் அல்ல. மன ஊனம் உள்ள பெண்கள் பாலியல் வன்முறைக்கு ஆளானால், “அவர்களுக்கு எதுவும் தெரியாது, கற்பனை செய்து கொள்கிறார்கள்” என்று சமூகம் நினைக்கிறது. இதனால் பல குற்றவாளிகள் தண்டனையிலிருந்து தப்பித்துக் கொள்கிறார்கள்.
இந்த அனுபவங்கள் மாற்றுத் திறனாளிப் பெண்களின் மனதில் ஆழமான தழும்புகளை ஏற்படுத்துகின்றன. அவர்கள் யாரையும் நம்புவதில்லை. எங்கும் செல்வதில்லை. சமூகத்திலிருந்து முற்றிலுமாக விலகி வாழத் தொடங்குகின்றனர்.
மாற்றுத் திறனாளிகளின் தனிமை வெளி உலகில் மட்டும் ஆரம்பிப்பதில்லை. அது அவர்களின் சொந்த வீட்டிலேயே ஆரம்பிக்கிறது. பல குடும்பங்கள் மாற்றுத் திறனுள்ள குழந்தையை “அவமானம்” என்று நினைக்கின்றன.
பல மாற்றுத் திறனாளிகள் திருமணம் செய்ய விரும்பினாலும், அவர்களின் குடும்பங்களே எதிர்க்கின்றன. “யார் இவர்களை மணந்து கொள்வார்கள்?” என்ற கேள்வி அவர்களை மேலும் தனிமையில் தள்ளுகிறது. அப்படியே திருமணமானாலும், பிறக்கப்போகிற குழந்தைகளுக்கும் இந்தக் குறைபாடுகள் வந்தால் என்ன செய்வது? என்ற அச்சமும் தொற்றிக்கொள்கிறது.
இதன் காரணமாக பல மாற்றுத் திறனாளிகள் வாழ்நாள் முழுவதும் தனியாகவே வாழ வேண்டியிருக்கிறது. இது அவர்களின் தனிமையை மேலும் ஆழப்படுத்துகிறது.
மாற்றுத் திறனாளிகள் வெளியே செல்லும்போது சமூகம் அவர்களை எப்படி நடத்துகிறது என்பது மிகவும் வேதனையளிக்கிறது. சிலர் அவர்களை வெறித்துப் பார்க்கிறார்கள். சிலர் பரிதாபப்படுகிறார்கள். சிலர் தவிர்த்துவிடுகிறார்கள்.
இத்தகைய அனுபவங்கள் மாற்றுத் திறனாளிகளை மேலும் மேலும் வீட்டுக்குள் முடங்கிப் போகச் செய்கின்றன. அவர்கள் பொது இடங்களுக்குச் செல்வதைத் தவிர்க்கத் தொடங்குகின்றனர்.
இந்த ஏழு கோடி மக்களின் தனிமையை உடைப்பது நம் ஒவ்வொருவரின் கடமை. நாம் செய்யக்கூடியது மிகச் சிறியதாக இருந்தாலும், அது அவர்களுக்கு மிகப் பெரிய மாற்றத்தை ஏற்படுத்தும்.
பஸ்ஸில் மாற்றுத் திறனாளிகளுக்கு இடம் கொடுப்பது, கடைகளில் அவர்களுக்கு உதவுவது, பார்வையற்றவர்களுக்கு வழி காட்டுவது, திருவிழாக்களில் அவர்களையும் சேர்த்துக் கொள்வது – இவையெல்லாம் சிறிய செயல்களாகத் தோன்றினாலும், அவர்களின் தனிமையைக் குறைக்கும்.
மிக முக்கியமாக, நம் குழந்தைகளுக்கு மாற்றுத் திறனாளிகள் பற்றிய சரியான கல்வியைக் கொடுக்க வேண்டும். அவர்களும் நம்மைப் போன்ற சாதாரண மனிதர்கள் என்று புரிய வைக்க வேண்டும்.
மாற்றுத் திறனாளிகளின் மௌனக் குரல் இன்னும் தொடர்ந்து கொண்டிருக்கிறது. அந்த வேண்டுகோளை செவிமடுப்பது நம் கையில் இருக்கிறது. நம் அனைவரின் சிறு முயற்சிகள் சேர்ந்தால், அவர்களின் தனிமையை முறித்து, அவர்களுக்கும் மகிழ்ச்சியான வாழ்க்கையை அளிக்க முடியும்.
