தண்டகாரண்யத்தின் பஞ்சவடியிலிருந்து சற்று விலகி, கோதாவரி நதியின் கரையில், காமவள்ளி மற்றும் வித்யுத்ஜிவா தங்கள் காதலின் அமைதியான உலகில் மூழ்கியிருந்தனர்.
வனத்தின் மரங்கள், பறவைகளின் கீதங்களுடன் இலைகளை அசைத்து, அவர்களின் மகிழ்ச்சியை ஆசிர்வதித்தன. வித்யுத்ஜிவா, காமவள்ளியை மென்மையாக அணைத்து, அவளது வயிற்றைத் தொட்டு,
"காமவள்ளி, இந்தக் குழந்தை நம் காதலின் அடையாளம். இந்த வனத்தின் பறவைகளைப் போல, அது சுதந்திரமாக வாழும்,"
என்று கூறினான். அவன் குரலில் பெருமிதமும் ஆனந்தமும் தொனித்தன. காமவள்ளி புன்னகைத்தாள், ஆனால் அவள் கண்களில் ஒரு மெல்லிய கண்ணீர் துளிர்த்தது. இராவணனின் ஓலையின் வார்த்தைகள் ‘அவனை விடுத்து இலங்கை வா, இல்லையேல் அவனை நேருக்கு நேர் போரிடச் சொல்’ என்ற அவன் சொற்கள் மனதில் மீண்டும் எழுந்து, அவளை நடுக்கமடையச் செய்தன.
“என் அண்ணன்… அவன் இந்த அமைதியை உடைப்பானா? நான் உன்னை இழக்கப் போகிறேனோ?” என்று முணுமுணுத்தாள். அவள் குரல், இராவணனின் வலிமையை அறிந்த அச்சத்தால் நடுங்கியது.
வித்யுத்ஜிவா, அவள் கைகளை இறுக்கிப் பிடித்து, “காமவள்ளி, நீ என் உயிர், என் ஒளி. எங்கள் மூதாதையர் விருத்திரன், இந்திரனை எதிர்த்து நின்றவன். அவன் தான் கொண்ட அறத்திற்காக உயிரை அர்ப்பணித்தான். நானும் உனக்காக, நம் குழந்தைக்காக எதற்கும் தயார். இராவணனின் ஆணவம் இந்தக் காட்டில் என்னை வெல்ல முடியாது. இயற்கையின் சக்தி நம்மைக் காக்கும்,” என்று உறுதியளித்தான். அவன் கண்களில், காலகேய தானவர்களின் வீரம் மின்னியது.
காமவள்ளி, அவனை இறுக்கி அணைத்து, “நீ என் மந்திரம், என் இசை. உன்னை இழந்தால், நான் உயிருடன் இருப்பதற்கு அர்த்தமில்லை,” என்று கூறினாள். அவள் கண்களில், காதலும் அச்சமும் ஒருங்கே கலந்தன. வித்யுத்ஜிவா, ஒரு மலர்க்கொத்து பறித்து, அவள் கூந்தலில் சூடினான். “நீ இந்த வனத்தின் இளம் தெய்வம், நானில்லை என்றாலும் நீ இருக்கத்தான் வேண்டும் ” என்று சிரித்தான் அவளின் மேடிட்ட வயிற்றைத் தடவியபடி. அவள் முகத்தில் புன்னகை மலர்ந்தாலும், அவள் இதயத்தில் ஒரு கனமான பயத்தின் நிழல் மறைந்திருந்தது.
திடீரென, காடு மெல்ல அதிர்ந்தது. பறவைகள் படபடத்து பறந்தன, விலங்குகள் அங்குமிங்கும் சிதறின. வித்யுத்ஜிவாவின் காதுகள் கூர்மையாகின. “காமவள்ளி, அந்தத் தருணம் வந்துவிட்டது,” என்று அவன் கூறினான், அவன் குரலில் உறுதியும் தயார்நிலையும் தொனித்தன. அந்த மெல்லிய அதிர்வு, பேரதிர்வாக மாறி, காட்டை நிலைகுலையச் செய்தது.
சற்றுத் தொலைவில், இராவணனின் மெய்க்காவலர்களின் முழக்கங்கள் எழுந்தன. பொன்மயமான ரதத்தில், இராவணன், தன் படைகளுடன் தண்டகாரண்யத்தின் இதயத்தை நோக்கி வந்து கொண்டிருந்தான். அவனருகில், மண்டோதரி, அவனது அரசி, முகத்தில் ஆழ்ந்த கவலையுடன் அமர்ந்திருந்தாள். அவள் இந்தப் பயணத்தை விரும்பவில்லை, ஆனால் இராவணனின் சினத்தை அவளால் தடுக்க முடியவில்லை.
வித்யுத்ஜிவா எழுந்து நின்றான். அவன் இடையிலிருந்து உருவப்பட்ட குறுவாள், கோதாவரியின் ஒளியில் பளபளத்தது. “காமவள்ளி, பயப்படாதே. உன் அண்ணனை நான் சந்திக்கிறேன்,” என்று கூறினான். காமவள்ளி, அவனைப் பற்றி, “வேண்டாம்! நான் பேசுகிறேன். அவன் என் அண்ணன், என்னை நேசிப்பவன். நான் சொன்னால் கேட்பான்,” என்று கண்ணீருடன் மன்றாடினாள். ஆனால், அவள் இதயம், இராவணனின் ஆணவத்தை அறிந்து நடுங்கியது.
இராவணன், மண்டோதரியுடன், அவர்கள் முன் வந்து நின்றான். அவன் பத்து தலைகளும் ஆணவத்தின் உருவமாக மிளிர்ந்தன. அவன் கண்கள், வித்யுத்ஜிவாவை ஒரு அற்ப ஜந்துவைப் பார்ப்பது போல இகழ்ந்தன. “காமவள்ளி, இந்த அற்ப தானவனுடன் இன்னும் இங்கே இருக்கப் போகிறாயா? இலங்கைக்கு வா, இல்லையேல் இவனை இந்நொடியே முடித்துவிடுவேன்!” என்று கர்ஜித்தான். அவன் குரல், காட்டை அதிரச் செய்தது.
காமவள்ளி, முன்னேறி இராவணன் முன் நின்று,
“அண்ணா, வேண்டாம்! இவன் என் கணவன், என் வயிற்றில் இருக்கும் குழந்தையின் தந்தை. உன் சினத்தை அடக்கு. நாங்கள் இங்கே அமைதியாக வாழ விரும்புகிறோம்!”
என்று கண்ணீருடன் கெஞ்சினாள்.
மண்டோதரியும், “அரசே, உங்கள் தங்கையின் வலியைப் புரிந்து கொள்ளுங்கள். அவள் நம் மகளைப் போன்றவள். அப்படித்தானே வளர்த்தோம். வேண்டாம் சுவாமி, இந்தப் பகையை வளர்க்க வேண்டாம்.” என்றாள்.
ஆனால், இராவணனின் சீற்றம் , அவளது வார்த்தைகளைத் தாண்டி பாம்பின் சீறலாக மீறியது.
அதே நேரம் வித்யுத்ஜிவா, முன்னேறி,
“இராவணா, நீ இலங்கையின் மன்னனாக இருக்கலாம், ஆனால் காமவள்ளி என் மனைவி. இயற்கையின் சாட்சியில் அவளை மணந்தேன். உன் ஆணவம் இந்தக் காட்டில் வேண்டாம். எங்களை விட்டுவிடு, இல்லையேல் விருத்திரனின் வழித்தோன்றலான நான் உன்னை எதிர்க்கத் தயார்!” என்று உரத்துக் கூறினான். அவன் குரல், கோதாவரியின் அலைகளைப் போல எதிரொலித்தது.
இராவணன், ஒரு பயங்கரமான சிரிப்பை உமிழ்ந்தான். “விருத்திரனா? இந்திரனால் வீழ்த்தப்பட்டவன்! நீயும் அவ்வாறே அழிவாய்!” என்று இகழ்ந்து, தன் உடைவாளை உருவினான். காடு, அவர்களின் மோதலுக்கு மௌனமாக சாட்சியாக நின்றது.
சண்டை உக்கிரமாகத் தொடங்கியது. வித்யுத்ஜிவா, இதுவரையில் தான் கற்ற அதர்வன மந்திரங்களை, அழிவுக்கான மந்திரங்களை உச்சரித்தான். அவன் நாவிலிருந்து எழுந்த ஓங்காரம், காற்றைப் பிளந்து, காட்டை ஒளிரச் செய்தது. அவன் குறுவாள், மின்னலென வீசப்பட்டு, முன்னேறி வந்த அசுரர்களை வீழ்த்தியது. அவன் மந்திரங்கள், காட்டின் மிருகங்களை, மரங்களை நடுங்கச் செய்து, கோதாவரியின் நீரை அலைகளாக மாற்றின. மரங்களும் அவன் ஆயுதங்களாக மாறின. அந்தக் காட்டின் காலடி மண்ணும் வீரர்களை விழுங்க ஆரம்பித்தன. இராவணனின் மெய்க்காவலர்கள், அவனது தாக்குதல்களுக்கு முன் தடுமாறினர். கர-தூஷணர்கள், வித்யுத்ஜிவாவின் மந்திரங்களுக்கு எதிராக முன்னேற முடியாமல் பின்வாங்கினர்.
இராவணன் அதிக சீற்றத்துடன் காடதிரக் கத்தினான்.
” தானவா, இந்த அற்ப விளையாட்டுக்களை என்னிடம் காட்ட வேண்டாம். உன் வாளை எடு, இன்றோடு நீ தொலைந்தாய்” என கண்களில் கொலைவெறித் தாண்டவமாட தன் வாளை உறுவினான்.
காமவள்ளி பதறினாள், “நிறுத்துங்கள்! அண்ணா, வேண்டாம்!” என்று கதறினாள். அவள் கண்ணீர், கோதாவரியில் கலந்தது. ஆனால், இராவணனின் சினமும், வித்யுத்ஜிவாவின் வீரமும் எல்லைகளை மீறியிருந்தன. சமயத்தில் வித்யுத்ஜுவானின் கை மேலோங்கியதைக் கண்டு இராவணன் வியந்தான்.
இராவணன், “இந்த அற்பனை இந்நொடி முடிக்கிறேன்!” என்று கர்ஜித்து, சிவனால் அருளப்பட்ட சந்திரஹாசத்தை உருவினான். அந்த வாளின் ஒளி, காட்டை இருளாக்கியது. ஒரு மின்னல் வேகத்தில், சந்திரஹாசம் வித்யுத்ஜிவாவின் மார்பைத் துளைத்தது.
“வேண்டாம்!” என்று காமவள்ளி அலறினாள். அவள் ஓடி, வித்யுத்ஜிவாவைத் தாங்கினாள். அவன் மெல்ல தரையில் சாய்ந்தான், அவள் மடியில் அவன் தலை இருந்தது.
“காமவள்ளி… நீ என் உயிர்… என் ஒளி… என் மந்திரம்… நம் குழந்தை… நம் அன்பின் …” என்று முணுமுணுத்தவன், மெல்ல உயிர் நீத்தான். அவன் முகத்தில், ஒரு அமைதியான வீரப் புன்னகை மிஞ்சியது.
காமவள்ளியின் கண்ணீர், அவன் முகத்தில் விழுந்து, கோதாவரியின் நீரோடு கலந்தது.
இராவணன், வெற்றியின் ஆணவத்தில், “காமவள்ளி, இந்தக் கோழையின் நினைவை மறந்து, இலங்கைக்கு வா!” என்று கட்டளையிட்டான்.
காமவள்ளி, வித்யுத்ஜிவாவை தரையில் கிடத்தினாள். கண்களில் தீயுடன் எழுந்து நின்றாள். “நீ என் காதலை கொன்றாய், அண்ணா. இனி இந்தக் காடே என் வீடு. உன்னுடன் நான் வரமாட்டேன். உன் உயிர் தங்கை இனி நாடற்றவள், சுற்றமற்றவள், யாதுமற்றவள்!” என்று கூறினாள். அவள் குரலில், துக்கம் கோபமாக மாறியது. அவள் கண்களில், அண்ணனுக்கெதிரான முதல் தீப்பொறி மின்னியது.
இராவணன், அவள் கோபத்தைக் கண்டு, மீண்டும் சினந்து, “நீ என் கட்டளையை மீறுகிறாயா?” என்று கர்ஜித்து, தன் வாளை உயர்த்தினான். ஆனால், மண்டோதரி, அவனுக்கு முன் நின்று,
“அரசே, உங்கள் தங்கையைக் கொல்வது அறமல்ல! இந்தப் பகையை இங்கே நிறுத்துங்கள்! அவள் நம் மகளைப் போன்றவள்” என்று கெஞ்சினாள். அவள் கண்களில், காமவள்ளியின் வலியை உணர்ந்த துக்கம் தெரிந்தது.
இராவணன், வெறுப்புடன் வாளை உறையிலிட்டான். அவர்களை நோக்கி, “இந்தக் காடு உன்னை விழுங்கட்டும்!” என்று கூறி, மண்டோதரியை அழைத்து, தன் ரதத்தில் புறப்பட்டான்.
காமவள்ளி, வித்யுத்ஜிவாவின் உடலை மடியில் தாங்கி, கோதாவரியைப் பார்த்து முணுமுணுத்தாள், “இந்தக் காடே சாட்சி, என் காதலின் அழிவுக்கு பழி வாங்கப்படும்.” என்றாள். அவள் கண்களில், துக்கம் ஒரு பயங்கரமான கோபமாக உருமாறியது. அவள் வயிற்றில் வளரும் குழந்தை, அவளுக்கு ஒரே நம்பிக்கையாக இருந்தது. இராவணனின் ஆணவம், அவளது இதயத்தில் தீரா அழிவுக்கான விதையை விதைத்துவிட்டது.
அதே நேரம், பஞ்சவடியில், இராமன், சீதை, இலக்குவன் முனிவர்களின் வேள்விகளைப் பாதுகாக்கத் தொடங்கியிருந்தனர். ஜடாயு, அவர்களுக்கு எச்சரிக்கை விடுத்திருந்தான்: “இந்தக் காடு அரக்கர்களின் ஆதிக்கத்தில் உள்ளது. கவனமாக இருங்கள்.” இலக்குவன், தன் வில்லை இறுக்கிப் பிடித்து, “எந்த அரக்கனாக இருந்தாலும், அண்ணனைத் தொட முடியாது,” என்று உறுதியாகக் கூறினான்.
காலமும் கடந்து இதோ அவள் குழந்தை சம்புகனுக்கு இரண்டு வருடங்களாகிவிட்டன. அவன் வேகமாகப் பேசவும் ஆரம்பித்துவிட்டான். அவன் பிறந்தபின் தன் அண்ணன் தனக்கிழைத்தக் கொடுமையைக் கூட அவள் சற்றேறக் குறைய மறந்துவிட்டாள். இதோ சம்புகனும் கூட தன் தந்தையைப் போல மந்திரங்களில் யாரும் கற்றுத் தராமலேயே தேர்ச்சிப் பெற ஆரம்பித்தான்.
ஆனால், காட்டின் மறு பக்கத்தில், விதி, காமவள்ளியின் விதியை, இராம-லக்ஷ்மணரின் பயணத்துடன் இணைக்க ஒரு கொடிய விளையாட்டைத் தொடங்கியிருந்தது.